Matka Boża Pocieszenia
Módlmy się: Sługom Twoim, prosimy, Panie, udziel daru łaski niebieskiej, aby jak narodzenie Najświętszej Maryi Panny przyniosło światu pociechę, bo było początkiem jego zbawienia, tak i wezwanie Jej imienia było początkiem naszego wysłuchania i uszczęśliwienia tu i w wieczności. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Pośród wielu tytułów, które nosi Maryja, ten podkreśla jej rolę w wypraszaniu daru pocieszenia u Ducha Świętego i przypomina, że Maryja jest Matką, która niesie pociechę w życiu doczesnym i w sensie eschatologicznym przez przywilej Wniebowzięcia.
Gdy chcemy uzasadnić teologicznie tytuł MB Pocieszenia, musimy zawsze pamiętać o macierzyństwie Maryi, która zrodziła Jezusa Chrystusa, pierwszego Pocieszyciela, jak również o Jej relacji do Ducha Świętego, który jest nazywany Duchem Pocieszycielem, którego Zmartwychwstały Pan pośle swoim uczniom od Ojca.
W teologii pawłowej znajdujemy potrójne uzasadnienie tej cechy Maryi, Matki, która przynosi pociechę:
- wskazuje na Chrystusa, który przynosi odpuszczenie grzechów – największą pociechę dla grzesznej ludzkości
- wyraża Jej macierzyńską troskę o zbawienie człowieka i stanowi konkretną pomoc w jego osiągnięciu, jak również umocnienie w ziemskiej drodze
- ma wymiar eschatologiczny przez odniesienie do tajemnicy wniebowzięcia NMP, które zapowiada przyszłą chwałę i wypełnienie ostatecznego celu życia człowieka, czyli komunię z Bogiem w niebie
Te trzy aspekty pocieszenia, świadczące o realnej i skutecznej pomocy Maryi, sprawiają, że tytuł MB Pocieszenia pokrywa się znaczeniowo z innymi tytułami, które, które nosi Maryja:
Matka Boża Miłosierdzia, Matka Boża Łaskawa, Orędowniczka, Pośredniczka Łask czy Matka Boża Dobrej Rady.
Jakkolwiek pierwszym zachowanym zapisem tytułu MB Pocieszenia jest wezwanie z Litanii loretańskiej Pocieszycielka strapionych (łac. Consolatrix aflictorum), to jednak w pobożności ludowej pojawia się już na przełomie VI i VII wieku, gdy w podzięce za uratowanie podczas zarazy ludność Rzymu zwraca się do Maryi i nazywa ją Matką Pocieszenia.
Kult MB Pocieszenia szerzyli od XV wieku augustianie-eremici i to na ich prośbę w 1675 roku Stolica Apostolska ustanowiła liturgiczne wspomnienie MB Pocieszenia przypadające w sobotę po 28 lipca. Do szerzenia kultu przyczynili się także kapucyni; zaczęły powstawać sanktuaria związane z cudownymi wizerunkami MB Pocieszenia m.in. w Italii (Turyn, Levone, Reggio di Calabria, Valdragone i Visciano), we Francji (Epinal) oraz w Stanach Zjednoczonych (Carey, stan Ohio).
W Ojczyźnie kult Matki Bożej Pocieszenia obecny jest od XI wieku. Jego najwcześniejszym śladem jest cudowny obraz MB z Dzieciątkiem w Górce Klasztornej. O bardzo szybkim rozpowszechnieniu się kultu świadczą liczne sanktuaria m.in. w Borku Wielkopolskim, Górce Duchownej, Czerwińsku nad Wisłą, Pilźnie, Leżajsku, Lubiszewie, Lutogniewie, Biechowie, Błotnicy Starej, Krasnobrodzie, Nowym Sączu, Rywaldzie Królewskim i Wieluniu.
Obrazy MB Pocieszenia znajdujące się w licznych sanktuariach, prezentują różnorodną ikonografię; najczęściej ukazują MB z Dzieciątkiem w półpostaci, niektóre stanowią kopię przedstawienia Matki Bożej Śnieżnej (ikony z Bazyliki MB Większej w Rzymie), jeszcze inne przedstawiają Maryję w tajemnicy wniebowzięcia lub adorującą Dzieciątko Jezus, bądź też Niewiastę Apokaliptyczną.
por. Zarosa E.: Pocieszenia Matka Boża. W: Encyklopedia Katolicka
Miłość matki jest bezwarunkowa i nieoceniona
Św. Paweł
Był tylko 10 lat młodszy od Jezusa, ale nigdy osobiście Go nie spotkał. Świadectwa podają, że urodził się pomiędzy 7 a 10 rokiem po Chrystusie w Tarsie, mieście leżącym na terenie dzisiejszej Turcji, blisko granicy z Syrią. Miasto to było wówczas typowym bliskowschodnim skupiskiem kulturowo-religijnym. Grecy, Rzymianie, Żydzi i inne mniejsze narody tworzyły społeczność, która – chociaż w każdym z przypadków nakazywała pielęgnowanie własnej odrębności – nieuchronnie przenikała się i na siebie oddziaływała. Tamtejsi Żydzi często posługiwali się podwójnym imieniem. W przypadku Pawła było to żydowskie imię Szaweł (Saul – ‘uproszony u Boga’) i grecko-łacińskie Paulus (wskazywało prawdopodobnie na jego niski wzrost). To drugie imię z czasem stało się jego imieniem chrześcijańskim i pod nim zaczęto rozpoznawać go jako apostoła.
Szaweł, jak przystało na kogoś wychowanego w kulturalnym tyglu, biegle władał językami aramejskim i greckim. Zwyczajem było, że jako młody faryzeusz, należący do pokolenia Beniamina, musiał wyuczyć się jakiegoś rzemiosła. Nauczył się wyrabiania tkanin namiotowych.
W młodości Szaweł został wysłany przez ojca do Jerozolimy, aby pogłębić znajomość Tory. Tam trafił do jednej z najlepszych szkół rabinicznych mistrza Gamaliela. Po jej ukończeniu stał się zagorzałym tropicielem i prześladowcą chrześcijan. Około 34 roku był świadkiem kamienowania Szczepana, diakona i pierwszego chrześcijańskiego męczennika. Później angażował się w prześladowanie chrześcijan w Jerozolimie. Trwało to do roku 35, kiedy to wyposażony w listy polecające kapłanów żydowskich udał się do Damaszku z nakazem aresztowania zwolenników Jezusa. Pod Damaszkiem doświadczył czegoś, co zadecydowało o zmianie jego dotychczasowych poglądów, przeżył nawrócenie, które tak odmieniło jego życie, że stał się jednym z najbardziej znanych głosicieli Jezusa Chrystusa.
Witraż przy wejściu do kościoła.
virtražo dailininkas Nerijus Baublys
Pojęcie „witraż” kojarzy się przede wszystkim z obiektami kultu religijnego. Nic dziwnego, bo tam miał swoje początki i właśnie w kościołach możemy oglądać witraże najczęściej. Witraże sakralne odgrywały ważną rolę estetyczną, ale także edukacyjną.
Początkowo w okresie gotyku strzeliste okna podzielone były na kwatery, a każda z nich przedstawiała inną scenę biblijną. Niepiśmienni parafianie mogli „czytać” taki witraż jak świętą księgę. Obecnie jeden temat zazwyczaj wypełnia całe okno bez względu na stosowane w nich podziały.
Witraże figuralne lub figuratywne jak niektórzy mówią, funkcjonują od początku historii witrażownictwa. W średniowieczu pokazywano żywoty świętych w formie ilustrowanej księgi przedstawień religijnych.
Obecnie w dalszym ciągu wykonuje się wizerunki świętych postaci na potrzeby Kościoła Katolickiego. Warto wspomnieć o zapotrzebowaniu na wykonanie postaci historycznych, patronów instytucji, portretów lub scen rodzajowych odnoszących się do wykonywanych zawodów i innych aktywności człowieka.
Projektowanie witraży wymaga od twórcy wiedzy wykraczającej poza ogólne zasady kompozycji. Głównym tego powodem jest zastosowanie szczególnego materiału jakim jest szkło.
Witraż jest obiektem, którego właściwy efekt możemy zobaczyć pod światło, tymczasem projetk wykonywany zazwyczaj na papierze i jego obraz oglądamy w wyniku światła odbitego. Po określeniu stylu, tematu, formy oraz kolorystyki są uwzględniany techniczne możliwości obróbki szkła, do których zaliczamy: wycinanie właściwych kształtów, malowanie szkieł emaliami oraz stosowanie technik zdobienia szkieł tj. trawienie i grawerowanie.
Również w naszej świątyni pojawił się witraż, przedstawiający Tadeusza Rostworowskiego (1860 03 21 Łomża- 1928 08 23 Wilno) znanego wileńskiego malarza i projektanta budynków oraz kościołów w tym naszego. Pomysłodawcą umieszczenia witraża jest duży miłośnik historii i piękna proboszcz wojdackiej parafii ksiądz Daniel Dzikiewicz. Witraż możemy obejrzeć nad głównym wejściem do świątyni.
Tadeusz Rostworowski
Ciekawostki. Kadzidło w kościele
Dlaczego kadzimy w kościele?
Kto regularnie uczęszcza do Kościoła, na pewno zauważył, że w niektórych sytuacjach kapłan okadza ołtarz, Ewangeliarz czy Najświętszy Sakrament. Czy jednak zastanawialiśmy się – skąd wziął się zwyczaj kadzenia podczas mszy, uroczystości lub procesji?
Ciekawostką jest, że pierwsi chrześcijanie używali kadzidła jedynie w celach prywatnych. Okadzali domy podczas pogrzebu oraz po prostu dla ładniejszego zapachu. W wielu przypadkach kadzidło kojarzyło się raczej ze zwyczajami pogańskimi, natomiast kadzidło w Kościele pojawiło się znacznie później – pierwsze wzmianki mówią o 363 r. n.e.
W IV w. pogląd na kadzidło uległ zmianie, co sprawiło, że zaczęto stosować w liturgii trybularz, wraz z łódką i łyżeczką. Wpływ na popularność kadzidła miały także wyprawy krzyżowe na Wschód – to tam znacznie częściej je stosowano. Pierwsze wzmianki o okadzeniu ołtarza pochodzą z IX w., obecnie poza samym ołtarzem okadza się również krzyż ołtarzowy.
Symbolika kadzidła
Kadzidło ma symbolizować przede wszystkim uwielbienie i przebłaganie Boga. Unoszący się dym ma przywodzić na myśl unoszące się do Boga modlitwy. Samo spalanie się kadzidła to z kolei ogień, spalający ofiarę, a my powinniśmy w ten sposób uczyć się ofiarnej miłości i podobnie jak kadzidło – spalać się, by służyć Bogu i bliźniemu.
Kiedy używa się kadzidła
Stosowanie kadzidła podczas każdej Eucharystii czy nabożeństwa nie jest obowiązkowe – używa się go podczas największych uroczystości i świąt, a także wystawienia i procesji z Najświętszym Sakramentem. Okadzamy nie tylko rzeczy materialne – ołtarz, krzyż, Ewangeliarz, paschał, święte obrazy, ale także zgromadzonych wiernych i celebransa.
Do kadzenia używa się kadzielnicy (inaczej trybularz) umieszczonej na łańcuszkach. W jej środku znajdziemy niewielki pojemnik – kociołek, do którego wkłada się węgielki trybularzowe i posypuje ziarnami kadzidła.
Trybularze najczęściej wykonywane są z mosiądzu – pozłacane lub posrebrzane. Mogą mieć różne rozmiary.
Koncert grupy Ama Deus
16-04-2023
W niedzielę w naszym kościele został otwarty festiwal pod nazwą „Chrystus króluje, Halleluja!
Naszą parafię reprezentowała parafialna grupa Ama Deus. Nastepnego dnia grupa również wystąpiła, w ramach festiwalu, w Domu Nauczyciela w Wilnie.
