Aktualności

   Najważniejsze święta chrześcijańskie obchodzone na Litwie

• 1 stycznia: Nowy Rok („Naujieji metai”) dzień wolny od pracy
• 6 stycznia: Trzech Króli („Trys karaliai”)
• 16 lutego: Dzień Odzyskania Niepodległości Litwy („Lietuvos Valstybės atkūrimo diena”) dzień wolny od pracy
• 11 marca: Dzień Odrodzenia Niepodległości Litwy („Lietuvos Nepriklausomybės atkūrimo diena”) dzień wolny od pracy
• tydzień przed Wielkanocą: Niedziela palmowa („Verbų sekmadienis”)
• niedziela i poniedziałek: Wielkanoc (“Velykos”) dzień wolny od pracy
• 1 maja: Międzynarodowy Dzień Pracy („Tarptautinė darbo diena”) dzień wolny od pracy
• pierwsza niedziela maja: Dzień Matki („Motinos diena”)
• pierwsza niedziela czerwca: Dzień Ojca (“Tėvo diena”)
• 7 tygodni po Wielkanocy: Zielone Świątki („Sekminės”)
• 24 czerwca: Noc Świętojańska („Rasos” lub inaczej „Joninės”), Narodzenie Jana Chrzciciela dzień wolny od pracy
• 6 lipca: Dzień Koronacji Mendoga („Valstybės (Lietuvos karaliaus Mindaugo karūnavimo) diena”) dzień wolny od pracy
• 15 sierpnia: Zielna („Žolinės”), Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny („Švč. Mergelės Marijos ėmimo į dangų diena”) dzień wolny od pracy
• 1 listopada: Dzień Wszystkich Świętych („Visų Šventųjų diena”) dzień wolny od pracy
• od końca listopada do Wigilii: Adwent („Adventas”)
• 24 grudnia: Wigilia Bożego Narodzenia („Kūčios”)
• 25-26 grudnia: Boże Narodzenie („Kalėdos”) dzień wolny od pracy
• _____________________________________________________________________________________________________________________

Wycieczka przedstawicieli naszej parafii do Niemiec

 Seminarium duchowne w Erfurt.

W dniach 9-13 lipca 16 osobowa grupa parafian z Wojdat odwiedziła zaprzyjaźnioną parafię w Aurich w Niemczech. Po drodze zwiedziliśmy miasto Erfurt, w którym zachowało się wiele wspaniałych zabytków, kościołów, dawnych klasztorów, mostów.

Grupa parafian z Wojdat zwiedza Erfurt

Po mile spędzonym czasie wyruszyliśmy do Aurich, miasta położonego w północnej części Niemiec zwanej Dolną Saksonią. Zostaliśmy serdecznie przywitani przez bardzo otwartych i gościnnych ludzi. Podczas kilkudniowego pobytu mieliśmy okazję zwiedzić miasta i kościoły w Aurich, Wittmund, Wiesmoor, Neustadtgödens.

Zwiedzanie Osnabrück

Zapoznaliśmy się z działalnością charytatywną, którą prowadzą członkowie parafii. Niezapomniane wrażenia zostawiła wizyta w katedrze w Osnabrück oraz zwiedzanie ogrodu botanicznego w Bad Iburg. Gospodarze także postarali się i zaplanowali nam odpoczynek nad Morzem Północnym. Czas spędzony wśród przyjaciół minął bardzo szybko.

Serdecznie dziękujemy proboszczowi parafii w Aurich księdzu Johhanesowi, księdzu Carlowi oraz wszystkim, którzy nam towarzyszyli podczas całego pobytu w Niemczech. Szczególne podziękowania kierujemy do naszego księdza proboszcza Jerzego Witkowskiego, bez którego ten wyjazd po prostu by się nie odbył. Ks. Jerzy nie tylko zorganizował wyjazd, opiekował się naszą wielopokoleniową grupą, był też naszym tłumaczem i kierowcą. Serdeczne Bóg zapłać.

Zdjęcia: Swietłana Gres.

___________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 Kolędowanie

KS. JERZY WITKOWSKI

  Specyficznym terenem spotykania się Kościoła ze światem, swoistym skrzyżowaniem zawsze była i jest parafia, powstała z troski Kościoła o skuteczność jego ewangelizacji w świecie. Jeżeli parafia ma być tym miejscem spotkania Kościoła ze światem, to miejsce to musi mieć charakter wspólnotowy. Nikt nie będzie czuł się dobrze w zimnym i bezdusznym Kościele, gdzie przeważają zewnętrzne struktury i sprawy często materialne, a brakuje osobowych relacji i autentycznej więzi. W kształtowaniu życia parafialnego jest wiele ważnych aspektów, natomiast najistotniejszą rolę odgrywają relacje między parafianami, a także między wiernymi i kapłanami pracującymi w danej parafii. Utrzymywanie ścisłych związków między duszpasterzami a parafianami jest warunkiem do powstania i należytego funkcjonowania wspólnoty parafialnej.

 Jedną z form w duszpasterstwie parafialnym, które pozwalają na nawiązanie bliższych kontaktów z wiernymi i zapoznanie się z ich codziennym życiem, jest właśniewizyta duszpasterska, potocznie zwana kolędą[1]. Ryszard Kamiński trafnie podkreśla w swojej publikacji, że wizyta duszpasterska rodzin stwarza nie tylko okazje do nawiązania bliskich kontaktów duszpasterzy z parafianami, lecz jest dobrym środkiem ewangelizacji parafialnej[2].

[1]Od łacińskiegocalendae – „pierwszy dzień miesiąca”; por.P. Janowski – Z. Żyźniewski, «Kolęda, wizyta duszpasterska», 348.

[2]Por. «Parafia», 69.

WIZYTA DUSZPASTERSKA – WCZORAJ I DZIŚ

  Zwyczaj odwiedzin duszpasterskich datuje się średniowieczem, kiedy to w Polsce i na Litwie zaczęły zawiązywać się pierwsze parafie. Początkowo kolęda była pobieraną, przy okazji błogosławienia domu przez proboszcza, obowiązkową daniną parafialną za opieką duszpasterską.

 W ciągu wieków wizyty duszpasterskie na terenach Polski wykorzystywano do różnych zadań, m. in. na przełomie XIV i XV w. – do walki z praktykami zabobonów. Postanowienia Soboru Trydenckiego (1545-1563) nakłoniły wizytatorów duszpasterskich do nauczania przeciwko tym, którzy rozpowszechniali pisma heretyckie. Zdarzało się nieraz, że synody po Soborze Trydenckim zalecały, aby podczas takich wizytacji uczyć wiernych katechizmu i zachęcać do czytania lektury katolickiej[1].

  Obecnie wizyta duszpasterska – według Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. – jest jednym z obowiązków proboszcza. Aby mógł on należycie pełnić urząd pasterza, powinien starać się jak najlepiej poznać wiernych powierzonych swojej owczarni. 

 [1]Por.P. Janowski – Z. Żyźniewski, «Kolęda, wizyta duszpasterska», 348-349.

 W związku z tym proboszcz jest zobowiązany:

 wizytować rodziny, uczestnicząc w troskach wiernych, zwłaszcza ich niepokojach i smutku, oraz umacniając ich w Panu, jak również - jeśli w czymś nie domagają, roztropnie ich korygując. Gorąca miłością wspiera chorych, zwłaszcza bliskich śmierci, wzmacniając ich troskliwie sakramentami i polecając ich dusze Bogu; szczególną troską otacza biednych, cierpiących, smutnych, wypędzonych z ojczyzny oraz przeżywających szczególne trudności. Stara się wreszcie o to, aby małżonkowie i rodzice mogli otrzymali pomoc do wypełnienia własnych obowiązków oraz popiera  wzrost życia chrześcijańskiego w rodzinach (kan. 529 § 1)[1].

 Wierni powinni natomiast pamiętać, że przybywający z wizytą duszpasterską kapłan naśladuje samego Chrystusa, który oprócz przemówień do tłumów i poszczególnych ludzi, odwiedzał również uczniów, apostołów i ich rodziny.

 Inne dokumenty Magisterium w podobny sposób ujmują aspekty dotyczące wizyty duszpasterskiej. Przede wszystkim wyróżnić należy encyklikę papieża Pawła VI (1963-1978) Ecclesiam suam (1964), w której przypomina wiernemu ludowi, że Kościół ma obowiązek nawiązania kontaktu ze społeczeństwem, w którym żyje. W dokumencie Pawła VI znajdujemy cenne wskazania, dotyczące prowadzenia dialogu podczas kolędy. Papież zachęca:

 Zanim zaczniemy mówić, winniśmy wiele wysiłku włożyć w to, aby wsłuchiwać się w głos człowieka, a raczej w jego duszę, aby go potem nie tylko rozumieć i szanować, lecz także, ile możliwości spełniać jego życzenia. Następnie, właśnie dlatego, że pragniemy być pasterzami, ojcami i nauczycielami ludzi, musimy postępować względem nich jak bracia. Najodpowiedniejszy bowiem klimat dla dialogu stwarza zarówno przyjaźń, jak i okazywanie szacunku (§ 87).

 Zaczerpnięty z encykliki Pawła VI Ecclesiam suam cytat, po raz kolejny potwierdza fakt, że wizyta duszpasterska ma być przede wszystkim miejscem spotkania się i zapoznania się, miejscem serdecznego dialogu i nawiązania głębszej relacji. Nawiedzenie parafian w ich domach jest konieczne dla lepszego poznania osób, podlegających duchowej trosce duszpasterza. Takie właśnie spotkania wzbogacają doświadczenie kapłana, ucząc go realizmu oraz odpowiedniego spojrzenia na rzeczywistość religijną parafii. Jest to również niezastąpiona okazja do spotkania się z osobami, które odeszły od Kościoła i zlaicyzowały się. Posługujący w parafii kapłan często spotyka na jej terenie pary żyjące w konkubinacie, które zaliczają siebie do wierzących, jednak niepraktykujących. Ludzie starsi, opuszczeni przez swoich bliskich, a także ci, kogo zaliczamy do osób o niskim statusie materialnym, stanowią konkretne wyzwanie dla duszpasterza podczas wizyty duszpasterskiej.

 Skoro kolęda ma być dla proboszcza okazją do zapoznania się z parafianami poprzez dzielenie z nimi ich problemów i radości, dlatego – według Kamińskiego – wymaga ona szczegółowego przygotowania[2]. Chodzi o akcję informacyjno-reklamową, co pozwoli każdemu członkowi konkretnej wspólnoty parafialnej na otrzymanie informacji o planowanej wizycie. Ważnym elementem w fazie przygotowań jest przypomnienie wiernym, czym jest kolęda i jaki zakłada cel. Wymiana związanych z kolędą poglądów i doświadczeń duszpasterskich na pewno pomoże samym kapłanom należycie się przygotować do wizytacji.

 PRZEBIEG WIZYTY DUSZPASTERSKIEJ

 Wizyta duszpasterska rodziny łączy w sobie dwa elementy. Pierwszym jest modlitwa, drugim – rozmowa z członkami rodziny. Warto podkreślić, że nie należy nigdy opuszczać pierwszego elementu kolędy, czyli modlitwy. Obejmuje ona wspólne dziękczynienie za otrzymane łaski, prośbę o błogosławieństwo na drodze życia. Podczas modlitwy w konkretnej rodzinie należy przypomnieć domownikom, iż stanowi ona ważny element, który gromadzi wszystkich jej członków. Niezrozumiały zatem jest fakt, gdy niektórzy członkowie rodziny pozostają w innym pokoju bądź w czasie wizyty duszpasterskiej oglądają telewizję.

   Wizyta duszpasterska – to przede wszystkim spotkanie modlitewne: kapłan przychodzi pobłogosławić rodzinę, modlić się za nią i razem z nią. Dlatego w Niemczech wizyta duszpasterska jest nazywana błogosławieniem domów i rodzin. Katolicy niemieccy z radością oczekują wizyty swojego kapłana, aby wspólnie wypraszać Boże błogosławieństwo dla domu i dla rodziny w nowym roku. Dla nich kolęda jest wielkim wydarzeniem.

  Równie ważny jest też drugi element wizyty duszpasterskiej, czyli rozmowa z członkami rodziny. Kolęda stanowi doskonałą okazję ku temu, aby się zapoznać, przełamać anonimowość, wysłuchać konkretnych uwag lub spostrzeżeń dotyczących życia parafialnego lub życia konkretnej rodziny. Podczas takiej wizyty rozmawia się o wątpliwościach, odpowiada się często na wiele pytań, dotyczących wiary i życia religijnego. Nie należy zapomnieć o tym, że widząc błądzenie parafian, czasami trzeba też ich upomnieć.

 Ludzie potrzebują kontaktu ze swoim duszpasterzem i jest to wspaniała okazja do jego nawiązania. Przy okazji kolędy kapłan poznaje również warunki życia ludzi, za których jest odpowiedzialny, ich kłopoty, zmartwienia, ale również radości. Taka wizyta jest okazją do tego, aby zachęcić do większej gorliwości, zaangażowania się w życie parafii, a może nawet do podjęcia konkretnych decyzji życiowych, do uregulowania sytuacji rodzinnej, małżeńskiej. Jest to więc wydarzenie ważne i znaczące dla całej rodziny.

  Wizyta duszpasterska powinna się odbywać bez pośpiechu – w atmosferze pełnej życzliwości i serdeczności. Należy wystrzegać się własnych interesów[3]. Ważne jest, aby temat rozmowy nie był banalny, lecz religijny oraz rodzinno-egzystencjalny. Tylko wtedy wizyta duszpasterska posłuży okazją do zbliżenia odwiedzanych wiernych do parafii i Kościoła, stanie się szansą wzbogacenia osobistego życia religijnego oraz ułatwienia osobistego i bezpośredniego kontaktu z duszpasterzem. Taka kolęda stwarza okazję do ewangelizacyjnego spotkania, szczególnie z tymi, którzy już nie wierzą i nie praktykują sakramentów. Należy jednak zauważyć, że bardzo często właśnie „niewierzący” są życzliwi i przeważnie z gorliwością przyjmują kapłana w swoich domach[4].

ZAKOŃCZENIE

  Przed kilkoma laty w mediach toczyły się dyskusje na temat:Wizyta duszpasterska, kolęda – obowiązek czy szansa?Po przedstawieniu powyższych argumentów z pewnością można stwierdzić, że dla Kościoła jest ona i jednym, i drugim. Wizyta duszpasterska – to obowiązek dla mającego misyjny wymiar Kościoła, gdyż jest potężnym środkiem do ewangelizacji wiernych, żyjących na terenie konkretnej parafii. Wizyta duszpasterska stanowi też szansę dla ludzi, którzy z różnorakich przyczyn utracili kontakt z Bogiem, Kościołem. Stwarza bowiem przychylne warunki do tego, by wierni ponownie odnaleźli miłosiernego Boga i aby od nowa pokochali Matkę, Kościół.

BIBLIOGRAFIA

Codex Iuris Canonici. Kodeks Prawa Kanonicznego, Poznań 1984.

 JankauskasT., «Kalėdojimas»,Visuotinė Lietuvių Enciklopedija, IX, Vilnius 2006, 184-185.

 Janowski P. – Żyźniewski Z., «Kolęda, wizyta duszpasterska», w A.Szostek – B. Migut(red.),Encyklopedia  katolicka, IX, Lublin 2002, 348-350.

 KamińskiR., «Parafia miejscem realizacji duszpasterstwa», w R.Kamiński(red.),Teologia pastoralna. Teologia  pastoralna szczegółowa, II, TP 6, Lublin 2002, 11-78. 

 [1]P. Janowski – Z. Żyźniewski, «Kolęda, wizyta duszpasterska», 349-350.

 [2]Por. «Parafia», 69

 [3]Por. R.Kamiński, «Parafia», 78.

 [4]Por. T.Jankauskas, «Kalėdojimas», 184-185. 

___________________________________________________________________________________________________________________________________________

Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego w Wojdatach i Czarnym Borze

Wśród wiernych parafii wojdackiej i Czarnego Boru (rejon wileński) wraz z pierwszą niedzielą Wielkiego Postu, 9 marca, rozpoczęła się peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego. Jak podkreślił proboszcz, ks. Jerzy Witkowski, ogłoszony przez episkopat Litwy Rok Rodziny stał się dla niego inspiracją do zorganizowania w środowiskach parafialnych szczególnego nabożeństwa w intencji rodzin.

W niedzielę w świątyni parafialnej pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Wojdatach oraz w kościele Czarnym Borze proboszcz celebrował Mszę św. wspólnie z br. Mariuszem Marszałkiem ze Zgromadzenia Jezusa Miłosiernego, podczas której zostały poświęcone dwa wizerunki Jezusa Miłosiernego. Obrazy, „wędrujące" wśród rodzin zostały namalowane przez Virgilijusa Jasiulionisa, który wykonał je w postaci ołtarzyków. Na środkowej części jest przedstawiony Jezus, natomiast na bocznych skrzydłach zostały wypisane modlitwy. Razem z obrazem kapłani przekazali wiernym modlitewniki oraz różańce poświęcone przez Ojca Świętego.

Przygotowania do tego wydarzenia w parafii trwały już od dawna. Przed kilku tygodniami, na zaproszenie księdza proboszcza, do parafii przybyli bracia ze Zgromadzenia Jezusa Miłosiernego i wygłosili katechezę o orędziu objawień, które miała św. Faustyna. Z kolei podczas inauguracji peregrynacji wraz z braćmi oraz siostrami ze Zgromadzenia Jezusa Miłosiernego do parafii przybyła grupa osób świeckich, które wspólnie z zakonnikami głosiły świadectwa o tym, jaki wpływ na ich życie ma kult Bożego Miłosierdzia.

Osobistą historię w szerzeniu kultu Bożego Miłosierdzia ma Czarny Bór. Tutaj bowiem podczas wojny chronił się bł. Michał Sopoćko, spowiednik siostry Faustyny Kowalskiej. W roku 2012 mieszkańcy Czarnego Boru upamiętnili to miejsce przez ustawienie tablicy obok domu przy ul. Sadowej 16. Dlatego też „wędrówka" wizerunku w tej miejscowości rozpoczęła się na ul. Sadowej, natomiast pierwszą rodziną, u której obraz znalazł przystań, była rodzina starosty gminy Tadeusza Aszkielańca.

Tak się złożyło, że peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego w parafii wojdackiej rozpoczęła się w roku, w którym przypada 80-letnia rocznica jego namalowania przez Eugeniusza Kazimirowskiego.

Wierni, którzy modlą się w Wojdatach, peregrynację rozdzielili między miejscowości. Najpierw obraz „powędrował" do wsi Melachowce. Natomiast w Czarnym Borze obraz „wędruje" ulicami. Aby wizerunki „nie zagubiły się w pielgrzymowaniu", po zakończeniu peregrynacji na poszczególnej ulicy, czy w miejscowości, mają być zwrócone do kościołów, a stamtąd będą oficjalnie przekazane dla mieszkańców kolejnych wsi bądź ulic. „W taki sposób wśród wiernych utrwali się przynależność i więź ze wspólnotą parafialną, w której centrum jest kościół" – tłumaczy proboszcz.

„Początek Wielkiego Postu, który, jako okres nawrócenia, jest czasem przylgnięcia do Jezusa, jak najbardziej sprzyja do zrealizowania pomysłu peregrynacji, który miałem od dawna – tłumaczył kapłan. – Obecność obrazu przez jeden dzień w czyimś mieszkaniu zachęci domowników do wspólnej modlitwy, a ta wzmocni ich wiarę. Rodziny bardzo rzadko wspólnie się modlą; nawet w kościele często się zdarza, że mąż, żona i dzieci znajdują się w różnych miejscach". Kapłan podkreślił przy tym, że wspólna modlitwa rodziców jest wielkim świadectwem dla dzieci.

Na podstawie: L24/Spotkania